Vorige maand liet ik je kennis maken met de Sterrenhemel van Marinus Boezem. Dit standbeeld is te vinden in Gouda voor het Huis van de Stad, vlakbij het station. Naast de gravering van het sterrenstelsel van het noordelijk halfrond, bevindt zich een tweede ‘tafel’ waarop een bijzonder labyrint is te zien die ook moeiteloos de lucht erboven weerspiegelt. Dit beeld is ook van Marinus Boezem en staat vandaag centraal in Stadsbeeld.
Een tijdje geleden alweer zat ik in de trein van Den Haag naar Utrecht en strandde, al lezend in het Kleine Heelal (een prachtig boek, maar dat zal ik later eens bespreken), op station Gouda. De trein ging niet verder en ik werd later opgehaald vanaf het Burgemeester Jamesplein. Het boek en het kunstwerk wat ik daar tegenkwam kon elkaar niet beter treffen: een glanzend plateau met daarin een sterrenhemel met sterrenbeelden gegraveerd. Het staat bij een ander kunstwerk, maar die bewaar ik voor de volgende keer. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Altijd als ik op Texel ben (en dat is sowieso een keer per jaar) dan maken we graag een rondje over het eiland op zoek naar mooie plekken om te fotograferen. Bij De Cocksdorp liggen verschillende natuurgebieden speciaal ingericht voor (trek)vogels. Lepelaars, aalscholvers, scholeksters, zelfs flamingo’s houden zich op rondom en op het eiland. Tijdens eens van die ritjes ontdekte ik dit standbeeld in het water. Een prachtig beeld passend bij de omgeving met een mooie titel. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Schaapies! Wie mij een beetje kent weet hoe leuk ik schapen vind. En standbeelden van schapen zijn daarom ook vaak favoriet. Schapen kunnen zo lekker mekkeren en stoïcijns naar je kijken. Soms lopen ze lekker alleen of staan juist op een bijna onmogelijk kluitje. Zoals bij dit standbeeld wat ik tegenkwam in Kootwijk. De vijf schaapjes zien er lekker wollig uit in hun grasveldje en staan zo heerlijk tegen elkaar aan te duwen, net als echte schaapjes. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Afgelopen december stond er een merrie met haar veulen centraal als Stadsbeeld en deze maand alweer een paard. Meestal probeer ik wel een beetje af te wisselen, maar dit standbeeldje straalde op mij zoveel liefde en zorg uit tussen een mens en een dier dat het eigenlijk heel goed bij de gebeurtenissen van deze maand past. Tijdens een rondje over de Veluwe, waarbij meerdere beelden zijn gefotografeerd voor deze rubriek, stond het beeld zo mooi in het zonnetje, dat ik het graag als eerste deel dit jaar als Stadsbeeld. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Een straat voor het Paardenveld in Utrecht, net voorbij de blauwe Monicabrug als je richting binnenstad gaat, staat al jaren een merrie met haar veulentje. Het was altijd een ijkpunt dat ik op het knopje van de bus moest drukken, want mijn halte kwam eraan. Het is een standbeeld waar ik als kind altijd al van kon genieten en toen ik er een tijdje geleden weer langsliep was het eigenlijk meteen duidelijk: zij verdienen ook een plekje in Stadsbeeld. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Als kind vond ik het verhaal van Gulliver’s reizen een beetje spannend. Een reiziger die aanspoelt in een land waar iedereen zo klein is, dat ze ladders nodig hebben om zijn benen vast te kunnen binden. Toch loopt het redelijk goed af als hij de kleine mensjes van Lilliput, ze zijn zo’n 12 tot 15 centimeter groot, kan overtuigen dat hij in vrede komt en ze helemaal niet onder de voet wil lopen… De scène waarin de mensen van Lilliput de reus Gulliver aan het vastbinden zijn als gevangene, is door de Nederlandse kunstenares Louk van Meurs-Mauser vereeuwigd in een bronzen beeld en drijft in de gracht voor Madurodam. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Wat doe je als gemeente wanneer een standbeeld uit je stadsbeeld is verdwenen doordat deze is gestolen? Dan schrijf je een wedstrijd uit in de hoop dat er een beter standbeeld teruggeplaatst kan worden. De prijsvraag werd gewonnen door Kathrin Schlegel en zij maakte een toepasselijk standbeeld waarvan je niet precies kan zien wat het is, want het is nog bedekt. De titel? Bitte nicht wieder klauen, oftewel: Steel deze niet weer, alsjeblieft. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Een tijdje geleden bezocht ik Museum de Zwarte Tulp in Lisse. Omdat het centrum op veel plekken eenrichtingsverkeer betreft, kwam ik uit op een pittoresk pleintje met winkeltjes en… een tof groot standbeeld. Wat het is? Een soort dier. Het lijkt wel op een gezellig knuffeldier, wat een beetje besluiteloos op het pleintje is blijven staan onder de bomen. Echt een standbeeld voor Stadsbeeld. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Er waren eens een ezel, een hond, een kat en een haan die niet langer nuttig waren voor hun baasjes. Deze wilden hun dieren doden, maar ze ontsnappen en worden vriendjes van elkaar. Toch weten de dieren niet precies wat ze moeten doen, maar ezel heeft een idee; hij vindt dat ze mooi kunnen zingen en daarom moeten ze naar Bremen om daar als straatmuzikanten te gaan leven. Maar ja, Bremen is een eindje reizen en gevaar ligt altijd op de loer. Wanneer de dieren honger hebben, trekken ze langs een rovershol waar eten genoeg is. Door op elkaar te gaan staan en hun eigen geluiden te maken, jagen ze de rovers schrik aan en kunnen de dieren eten, drinken en slapen met een dak boven hun hoofd. Door de rovers te verjagen, kunnen ze als vrienden in het huisje blijven wonen. Dit iconische moment uit het sprookje is vereeuwigd in een standbeeld in Bremen én in een beeldje in de Efteling. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Standbeelden van dieren trekken mij altijd aan. Vooral als ze er natuurgetrouw uit zien. Vaak zie je deze standbeelden in dierenparken, maar ook in het ‘wild’ kun je ze gewoon tegenkomen. En aangezien deze maand de kroeskoppelikaan in de spotlight staat, was de keuze voor het Stadsbeeld van augustus heel gemakkelijk; Pelikaan van beeldhouwer Peter Petersen. Deze vogel zit dan wel stilletjes op zijn sokkel, maar is zeker levendig vereeuwigd. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Het is juli en water staat een beetje centraal deze maand met de Jan-van-Gent als Dier van de Maand, waterrijke wandeltips met je hond en de Kleine Zeemeermin in de Efteling. Dan mag Stadsbeeld natuurlijk niet achterblijven! En daarom ben ik op zoek gegaan naar een standbeeld met een relatie tot water. Die vond ik in Tienhoven bij een ingang van een strandje aan de Maarsseveense Plassen. Water genoeg toch voor een moedergans en haar twee kleintjes om van te genieten. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
In juni is het altijd Vaderdag en daarom ben ik eens op zoek gegaan naar een toepasselijk standbeeld. En deze heb ik gevonden in Vleuten. Op een tiental meters afstand van de Appel van Vleuten staat een standbeeld van een vader met zijn twee kinderen, in mijn ogen heel toepasselijk voor het Gezondheidscentrum. Daar heeft dit gezin niet altijd gestaan. Waar wel? Dat ontdek je in deze aflevering van Stadsbeeld. 
De Appel van Vleuten, zo wordt dit glanzende spektakel genoemd. Eigenlijk is dat de naam van de volksmond. Het kunstwerk heet namelijk Prophecies of Light advancing Light. Een prachtige naam natuurlijk, maar ik snap wel waarom men het gewoon De Appel noemt. Het ziet er ook wel uit als een appel. Een mooie, glimmende appel die alles om zich heen weerspiegelt, waardoor het soms niet lijkt op te vallen. Dat is best bijzonder. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Aan het begin van het jaar ging ik naar Hattem om te genieten van de Hans & Grietje tentoonstelling in het Anton Pieck Museum. Omdat ik het leuk vind om verschillende standbeelden te fotograferen, ging ik in het Hanzestadje op zoek naar standbeelden. En tijdens die wandeling kwam ik ineens in een soort magische wereld. Wie in de jaren 80 van de vorige eeuw de korte film Rupert & the Frog Song heeft gezien, kent die scène wel waarin beertje Rupert in een grot komt waar allerlei kikkers zingen en muziek maken… Nou, zo voelde het toen ik Kikkers in Concert zag. Alleen moest ik het liedje er even bij denken. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Afgelopen januari bezocht in het Anton Pieck Museum in Hattem, omdat ik nog snel de tentoonstelling over Hans & Grietje in de Efteling wilde bekijken. Iets wat perfect aansloot bij het artikel in de rubriek Uitgelicht, want de foto’s van de tentoonstelling kon ik daar mooi in gebruiken. Tijdens mijn wandeltocht door het pittoreske Hanzestadje kwam ik verschillende leuke standbeeldjes tegen, waarvan eentje van dit bijzondere sprookjesduo. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
We gaan even terug naar 2020. Covid-19 grijpt om zich heen. Iedereen doet zijn best om thuis te blijven en niet ziek te worden, maar in het ziekenhuis gaat alles door. De Intensive Care ligt vol met patiënten die niet zeker zijn of ze de nacht nog halen. Verplegers, artsen, zusters… ze gaan maar door en slapen amper. De zorg kon wel een extra hard onder de riem gebruiken, dus applaudisseerden wij voor hen. Enkele ondernemers in Leidsche Rijn vond dat niet genoeg en liet een standbeeld maken wat een hart onder de riem moest steken bij alle zorgverleners in het ziekenhuis die ineens in deze vreemde frontlinie waren geplaatst. En dit standbeeld staat er nog; een hart voor de zorg. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Er was eens een keizer die dol was op het gezang van de nachtegaal. Het vogeltje zong hem iedere avond toe. Totdat de keizer een speeldoos kreeg met een mechanische nachtegaal. Hij luisterde alleen nog maar naar de speeldoos, waardoor de vogel niet meer terugkwam. Toen de gouden nachtegaal stuk ging, was de keizer ontroostbaar. Hij zou zelfs bijna sterven van verdriet. En dan… dan komt de echte nachtegaal weer terug en zijn gezang zorgt ervoor dat de keizer weer beter wordt. Een prachtig sprookje, gevangen in een bronzen standbeeld van Theo van de Vathorst. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Ken je die mop van dat je echt weet dat het buiten koud is, als er een ijsbeer in je koelkast zit? Nu zal het in Nederland niet zo een vaart lopen dat er een echte ijsbeer in je koelkast zal zitten of ook maar in het wild zal rondwandelen. Alhoewel… In Utrecht ‘wandelt’ er wel een ijsbeer door het park. Hij is niet heel groot en zeker ongevaarlijk, maar hij is wel trots en bijzonder. Want deze ijsbeer eert de Polar Bears. (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
Een tijdje geleden maakte ik een speciaal fotografie rondje door de regio Zeist, Doorn en Rijssenburg voor deze rubriek. Hoewel ik bij de kerk in Doorn vooral speciaal voor Simon Vestdijk kwam, ontdekte ik daar een bonusstandbeeld van een boom. De boom staat vlakbij de schrijver en voor het gemeentehuis van Doorn en geeft in gestileerde vorm de belofte van de lente weer. Zelfs op een druiligere herfstdag geniet je zo van een beetje lente... (foto’s: Berry de Nijs/Writing Berries)
