Je hoort het steeds vaker: hondeneigenaren die zich ‘mama’ of ‘papa’ noemen in plaats van ‘baasje’ of ‘vrouwtje’. Velen zullen hier kritiek opgeven. Je bent immers geen ouder van je hond, toch? Zelf vind ik het wel gezellig klinken: ‘hondenmama’. Toch refereer ik eigenlijk alleen zo aan mijzelf als ik een leuke foto van mij en mijn hondje plaats op instagram in een hashtag. En ja, in wezen ben ik toch ook zijn adoptiemoeder? (foto: Berry de Nijs/Writing Berries)
Harig kind
Je hoeft het zeker niet met mij eens te zijn, maar ik beschouw mijn hondje wel als mijn harige kind. Ik moet immers alles voor hem doen, van het borstelen van zijn haren tot aan het geven (en kopen) van eten. Ook ben ik degene die zijn
medicijnen moet geven, naar de dierenarts ga en natuurlijk buiten speel (vooral wandelen natuurlijk). Voor een kind zou je ook zo onvoorwaardelijk zorgen, nietwaar.
Onvoorwaardelijk
Misschien is onvoorwaardelijk ook wel het sleutelwoord waarom baasjes en bazinnetjes zich eerder zien als hondenmama of hondenpapa. De liefde van je huisdier is immers zonder voorwaarden. Je houdt van je hondje anders had je toch geen vriendje geadopteerd. En als alles goed is, houdt je hondje ook van jou. Zonder verborgen agenda. Dat is toch heerlijk, als je er zo over nadenkt? Ik word er in ieder geval heel blij van.
Deel van het gezin
De band met onze honden is door de eeuwen heen zeer veranderd. Vroeger had men een hond om de voeten warm te houden of om het erf te laten bewaken. Soms liepen ze onder de kar van de groenteman bijvoorbeeld om deze in beweging te trekken. Honden werkten voor ons en sliepen vaak buiten of in een ander vertrek. Als honden werden gehouden als gezelschapsdier, dan werkten ze vaak mee in de jacht of sliepen zij in de keuken. Heel zelden lagen ze ter verwarming van de voeten aan het voeteneind in bed. Inmiddels maakt de hond steeds meer deel uit van het gezin. Hij of zij is erbij als er gezinsuitbreiding komt, ze bewaken nu niet per se het erf, maar wel de kinderen. Honden troosten ons, ze laten ons lachen en zijn altijd blij als we thuiskomen. De hond gaat mee op vakantie en een dagje uit. En als dat niet lukt, zoeken we een oppas of juist een goed vakantieadres. Honden zijn belangrijk voor ons. Mijn hond is belangrijk voor mij. En daarom is, denk ik tenminste, de verschuiving van baasje naar ‘papa’ en ‘mama’ ontstaan.
Toffe cadeautjes
Uiteraard speelt de cadeautjesbranche in op de hondenmama en hondenpapa termen. Je kan tal van toffe (gepersonaliseerde) mokken, T-shirts, slaapshirts, sleutelhangers, tegeltjes, kettingen en meer leuke hebbedingetjes. Hiermee kun je laten zien dat je dus onvoorwaardelijk van je hondenkind houdt en het verbindt jullie voor altijd samen aan elkaar. Zelfs wanneer je harige kindje de regenboogbrug heeft overgestoken. Zo draag ik – als trotse hondenmama – een speciale hanger om mijn nek met de naam van mijn vorige hondje erop.
Rare mensen, die hondenouders
Tja, als je niets hebt met honden (of andere huisdieren) dan vind je het wellicht onzinnig dat hondeneigenaren zichzelf als ouders beschouwen van hun hond. En dat is helemaal prima. Zelf begrijp ik heel goed waar het gevoel en de benaming die erbij hoort vandaan komt. Want mijn hondje is mijn schatje, mijn poepie en mijn lieve, harige kind. En ik hoop dat hij dat nog lang mag blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie! Reacties worden altijd eerst beoordeeld voordat ze worden geplaatst. Het kan dus even duren voordat je je reactie hier terugziet. Omdat ik graag een persoonlijk antwoord geef worden anonieme berichten op artikelen niet geplaatst.